ไม่มีเสียง ไม่ได้แปลว่าไม่มีปัญหา สำหรับมนุษย์ทำงานแล้ว ถ้าคุณต้องวางแผนก่อนพูดทุกประโยค อาจแปลว่าคุณไม่ได้รู้สึกปลอดภัย ในโลกที่การสื่อสารคือเครื่องมือสำคัญที่สุดของการทำงาน ทำไมหลายคนกลับรู้สึก “พูดไม่ได้” ทั้งที่มีเรื่องอยากพูดเต็มไปหมด ? คำตอบไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้าพูด แต่คือ “ที่ตรงนั้นไม่ปลอดภัยพอจะพูด” บางองค์กรไม่มีคำพูดรุนแรง ไม่มีบทลงโทษชัดเจน แต่คุณจะเห็นว่าคนเริ่มพูดกันนอกรอบมากกว่าตอนประชุม ประเด็นสำคัญถูกพูดหลังไมค์ หรือถูกเลื่อนออกไปแบบไร้กำหนด หรือบางที เรื่องที่ควรคุยกันตรงๆ ถูกแทนด้วยการเลี่ยงบาลี และสายตาที่บอกว่า “อย่าพูดดีกว่า” สิ่งเหล่านี้คือสัญญาณว่าคนในทีมอาจไม่ได้เงียบเพราะเห็นด้วย แต่เงียบเพราะไม่รู้ว่าจะพูดยังไงแล้วจะยังปลอดภัย เมื่อ “การพูด” กลายเป็นความเสี่ยง คนก็มักจะถอย ใครบางคนเคยเสนอไอเดียอย่างกล้าหาญ แต่พอพูดไปแล้วถูกมองว่า “พูดแรง” หรือ “ดูขัดแย้งกับผู้บริหาร” เขาเริ่มพูดน้อยลง ใครบางคนเคยถามคำถามดี ๆ แต่ถูกแปลความว่า “ไม่ให้ความร่วมมือ” เขาเริ่มเงียบ และยังรวมถึงคนที่คิดรอบด้าน คนที่อ่อนไหวต่อคนอื่น คนที่คิดเผื่อทีมก่อนพูด มักเป็นกลุ่มแรกที่หยุดพูด หากรู้สึกว่าเสียงของเขาไม่ปลอดภัด สุดท้ายองค์กรจะยิ่งเหลือแต่ความเงียบที่อึดอัด ซึ่งสิ่งที่ผู้บริหารต้องตระหนักก็คือ ท่ามกลางคนที่เงียบ ไม่ได้แปลว่าเขาเห็นด้วย จะรู้ได้ยังไงว่า พื้นที่ตรงนี้ปลอดภัยหรือไม่ ? ลองสังเกตตัวเองก่อนว่า เวลาจะพูดอะไรสักอย่าง คุณต้องวางแผนกี่ขั้น? […]
